La vida bonita

Het fijnste van alleen op reis zijn is voor mij het feit dat ik met niemand rekening hoef te houden. Geen compromissen, geen afspraken en geen nutteloze gesprekken over wat wel of wat niet te doen. Ik luister alleen naar mijn eigen behoeften en voel me compleet vrij om te doen en te laten wat ik wil. Dit betekent niet alleen dat ik eet wanneer ik honger heb, slaap als ik moe ben en opsta als ik uitgeslapen ben, maar ook dat ik sociaal kan zijn, en zelfs weken met iemand kan optrekken als ik daar behoefte aan heb, en dat ik me af kan zonderen als ik tot mezelf wil komen en behoefte heb om alleen te zijn.

Mi casa es su casa. De gastvrijheid van de Zuid-Amerikanen blijkt niet alleen uit deze wel bekende uitspraak, maar komt vooral naar voren in de warmte, de openheid en de vriendelijkheid waarmee mensen mij en elkaar behandelen. Dat het niet zo maar een spreekwoord is wordt mij duidelijk als een Argentijnse vriend me vanuit Nederland aanbiedt om zijn "vakantiehuisje" in Uruguay zo lang te gebruiken als ik maar wil. Ik maak hier enkele dagen dankbaar gebruik van en reis dan verder langs de kust omhoog, met wat tussenstops in kleine vissersdorpjes, tot ik bij de grens van het immens grote Brazilië aankom. Hier realiseer ik me dat Rio de Janeiro nog maar 30 uur verder met de bus is en mijn plannen om Brazilië voor deze reis even links te laten liggen zijn dus snel gewijzigd.

De intensiteit waarmee de groep vrouwen met lange rokken, donker kroeshaar en stralende gezichten op het ritmische getrommel van de mannen met zelfgemaakte trommels dansen, werkt hypnotiserend. Het is 1 uur ´s nachts en de straten van Rio zijn gevuld met mensen, muziek en leven.
-"Damn, I wish I had my camera" zeg ik tegen een van de weinige Westerlingen die zich op dit tijdstip op straat durft te begeven, in het "oh zo gevaarlijke" Rio.
-"Just love it man, just love it" antwoord hij zonder zijn ogen van de dansende menigte af te halen. Hij heeft gelijk, want daar draait het natuurlijk gewoon om. Camera of geen camera, verhaal of geen verhaal, iemand om het mee te delen of niemand om het mee te delen. Leef gewoon de ervaring en 'just love it'.

Paraguay, een van de armste landen van Zuid-Amerika wordt door bijna alle reizigers overgeslagen. Ondanks dat iedereen me voor gek verklaart omdat hier 'echt niets te doen is', is het feit dat ik mijn ervaring niet hoef te delen met vele andere rugzakkers voor mij juist een reden om er wel heen te gaan. Dat Paraguay niet het natuurlijk schoon, de rijke cultuur of de bruisende steden heeft, zoals bijvoorbeeld Argentinië, wordt meer dan gecompenseerd door de puurheid van de mensen die zeer behulpzaam en erg geïnteresseerd zijn. Ik ben vandaag in de haven geweest en heb gesproken met de kapitein van een oud, houten vrachtschip waarop ik voor 40.000 guaranies (5 euro) een paar dagen, in een hangmat op het dek, mee mag varen richting het noorden waar ik de wildernis van het grootste moeras ter wereld, dat gedeeld wordt met Bolivia en Brazilië, in ga.

I keep on loving it!