Chào anh

De wereld bestaat uit relatieve tegenpolen die elkaars bestaan bevestigen. Zonder wit zou er geen zwart zijn, zonder vies zou er geen schoon zijn, zonder groot zou er geen klein zijn en zonder mooi zou er ook geen lelijk zijn. Wat voor de een groot is, is voor de ander klein, wat voor de een schoon is, is voor de ander vies en wat voor de een mooi is, is voor de ander lelijk.

Reizen, het proeven van andere culturen, het zien van onbeschrijfelijke landschappen en het rondwandelen in historische tempels brengt dit voor mij ieder moment weer aan het licht. Wat ik vandaag nog vies vind kan morgen schoon lijken. Wat vandaag nog groot is, kan morgen klein zijn. Wat voor mij vandaag nog het ongelofelijkste is wat ik ooit meegemaakt heb, kan morgen zomaar naar de 2de plaats zakken.

Een groep kleine jongetjes loopt lachend en wijzend voorbij. "Zit mijn baard niet goed?" "Heb ik mijn shirt verkeerd om aan?" Nee, niets van dit alles. Ik zie een van de jongentjes een gebaar maken dat ik nooit zal vergeten. Met zijn duimen en wijsvingers maakt hij zijn ogen wijd en rond. Het duurt even voor ik door heb wat hij doet. Het zijn mijn ogen, mijn ‘normale’ westerse ogen waar de jongetjes zo om lachen en hij probeert me te imiteren, net zoals ik als klein jongetje een Chinees imiteerde door mijn oogleden met mijn duim en wijsvinger precies de andere kant op te trekken.
Welkom in China, de omgekeerde wereld.

Met de trein vanuit het land der Nomaden gearriveerd in het land waar ik overal word nagekeken, gefotografeerd en toe-/uitgelachen. Ik vraag me af in hoeveel Chinese foto albums mijn foto met de tekst ‘Witte bebaarde reus’ bevatten. Na 7 dagen verbaasd rond gelopen te hebben, heerlijk gegeten te hebben, een of ander 2000 jarig muurtje beklommen te hebben en op een oude gammele fiets door het oude en nieuwe centrum van de hoofdstad van dit overweldigende land gefietst te hebben, staat een ding vast: ik kom terug in China.

Ik laat 1/5 van de wereldbevolking achter me en kom per vliegtuig aan in een gekkenhuis van scootertjes, straatverkopers en loempia’s. Hanoi, de hoofdstad van Vietnam. Met de trein, de bus, de boot op de motor, te voet en liftend het fantastische Noorden van Vietnam verkend. In de bergen had ik wederom het geluk om een nachtje bij een authentieke familie te mogen doorbrengen en me heel even gedeelte van hun leven te voelen.

De treinen in Vietnam bestaan uit 5 klassen. Van redelijk luxe slaapcabines tot zeer oncomfortabele houten bankjes. Helaas en gelukkig bleek de slaaptrein die ik gisterenavond naar Hanoi wilde nemen, behalve een enkele plaats in de 5de klasse, vol te zitten. De keuze was dus snel gemaakt en na een hele nacht tussen de rokende, ruikende, rochelende, puntige-riethoeddragers opgepropt gezeten te hebben ben ik kapot, maar blij met de ervaring.
Vanavond neem ik de trein richting het zuiden en ik heb voor de zekerheid toch maar even een kaartje gereserveerd voor de 3de klasse, waar ik in ieder geval kan liggen.

Iedere dag is een droom waarin ik mezelf moet blijven helpen herinneren dat ik niet droom!